حالا که می‌فرمایید ده سال شده است و تاریخی پشت سر داریم، گمانم به جایی بر نخورد که چند وبلاگی که دل آدم برایشان تنگ شده هم یک ملایم ذکر بشوند. مثل نوشته‌های اتوبوسی که آرام آرام اتوبوسش ایستاد و از آن موقع سوت و کور است و خب خیلی حیف شد. از آن خیلی اوایل افکار خصوصی و پاگنده که بعد از این همه سال هیچ از خاطر دست کم من یکی نرفته‌اند. سایه هم نوشته بود دلتنگستان که از جوار اقیانوس آرام به روز می‌شد جایش خالی است که دقیقاً همین طور است. چخوف منو ندیدی را به دنیای چاپ و عکس باختیم که بنده هنوز افسوس می‌خورم. اصولاً باید همه مثل آیدای پیاده‌رو حتی اگر کتاب درآوردند، دکان این طرف را تخته نکنند. آزموسیس هم گویا از چلوکباب خوردن دچار کلسترول شد و خبری ازش نیست و ما کماکان در انتظار حضور مستمرتری ازش هستیم و یا امین عنکبوت که گیر کرد در تور سیاست و شاید چون آن هم پدر مادر ندارد نمی‌دانم چرا ساکت شد. لانگ‌شات را هم نامردها فیلتر کردند و حالا صد سال یکبار یک تک‌مضراب می‌زند. یک آهویی هم بود که خشم و هیاهو می‌نوشت و نمی‌نویسد و کاش هنوز می‌نوشت. یا پرستوی زن‌نوشت که کم حرف شده.
حالا برای اینکه زیاد سوگواری نشود همین طوری از مثلاً سر هرمس تشکر می‌شود که کماکان به همان قوت که بود هست و یا از مریم مؤمنی که نوشته‌هایش و شعرهایش جویبار زلالی‌اند و یا از آذین که ظرافت نگاهش کهنه نمی‌شود و طبعاً از هر کس که می‌نوشت و می‌نویسد کماکان، تا بیست سالگی این دنیای جمع و جور.

«... به نظرم خاطره‌ها شاید سوختی باشد که مردم برای زنده ماندن می‌سوزانند. تا آنجا که به حفظ زندگی مربوط می‌شود، ابداً مهم نیست که این خاطرات به در بخور باشند یا نه. فقط سوخت‌اند. آگهی‌هایی که روزنامه‌هار ا پر می‌کنند، کتاب‌های فلسفه، تصاویر زشت مجله‌ها، یک بسته اسکناس ده هزار ینی، وقتی که خوراک آتش بشوند همه فقط کاغذند. آتش که می‌سوزاند، فکر نمی‌کند، آه، این کانت است، یا آه، این نسخه‌ی عصر یومیوری است، یا یه زن قشنگی! برای آتش این‌ها چیزی جز تکه کاغذ نیست. همه‌شان یکیست. خاطرات مهم، خاطرات غیر مهم، خاطرات کاملاً به درد نخور، فرقی نمی‌کند - همه‌شان فقط سوخت‌اند...»
هاروکی موراکامی، پس از تاریکی، برگردان مهدی غبرائی، کتاب‌سرای نیک

«... می‌دانی، لحظه‌هایی هست که خود کمال در دست یا چهره‌ای ظاهر می‌شود، در تغییر رنگی ظریف روی یال تپه یا روی سطح دریا، لحظه‌هایی که قلبت در مقابل معجزه‌ی زیبایی از کار می‌افتد... آن موجود در آن لحظه به نظرم پرنده‌ی آبی باشکوهی جلوه می‌کرد، یک حواصیل، یا یک قو. گفتم که موهایش طلایی بود، ولی نه: وقتی سرش را آهسته حرکت می‌داد، موهایش گاه درخششی متمایل به آبی داشت، و گاه به نظر می‌رسید که روشنایی آتش لابلایش دویده. طرح سینه‌اش را می‌دیدم، نرم و ظریف مثل سینه‌ی کبوتر. سر تا پا نگاه بودم. چشم به چیزی کهن دوخته بودم، چرا که می‌دانستم نه به چیزی زیبا، بلکه به خود زیبایی نگاه می‌کنم، به چیزی مثل اندیشه‌ی مقدس خدا. حتی یک بار دیدن گذرای او، فقط یک بار، کشف می‌کردم که آن کمال چیزی درخشان و دوست‌داشتنی است. من هیئت او را از دور دیدم، اما احساس کردم که هیچ نفوذی روی آن تصویر ندارم، درست مثل دوران پیری که نگاهت از دور به نشانه‌های واضحی روی یک پوست‌نوشته می‌افتد، ولی می‌دانی لحظه‌ای که نزدیک‌تر شوی این نشانه‌ها مغشوش خواهند شد و هرگز نخواهی توانست رازی را که صفحه به تو نوید می‌داد بخوانی - یا مثلاً در خواب چیزی که در آرزویش هستی مقابلت ظاهر می‌شود و تو دست دراز می‌کنی و انگشتانت را در هوا به حرکت در می‌آوری و چیزی به چنگ نمی‌آوری...»
اومبرتو اکو، بائودولینو، برگردان رضا علیزاده، نشر روزنه

عکسی از گرینلند حدود 32 سال پیش یعنی سال 1980

نگاه می کنم،

بی تابی کودکان در صف تاب را

تا فراموش کنم لحظه ای،

بی قراری خودم را

بر سر قرار

آبجی کوچیکه گفت: زودی یه آرزو کن، زودی یه آرزو کن
آبجی بزرگه چشماشو بست و آرزو کرد
آبجی کوچیکه گفت: چپ یا راست؟ چپ یا راست؟
آبجی بزرگه گفت: م م م راست
آبجی کوچیکه گفت: درسته، درسته، آرزوت برآورده میشه، هورا
بعد دستشو دراز کرد و از زیر چشم چپ آبجی  مژه رو برداشت!
آبجی بزرگه گفت: تو که از زیر چشم چپ ورداشتی که
آبجی کوچیکه چپ و راست رو مرور کرد و گفت : خوب اشکال نداره
دستشو دراز کرد و یه مژه دیگه از زیر چشم راست آبجی برداشت
دیدی؟ آرزوت می خواد برآورده شه، دیدی؟ حالا چی آرزو کردی
آبجی بزرگه گفت: آرزو کردم دیگه مژه هام نریزه
بعد سه تایی زدن زیر خنده
آبجی کوچیکه، آبجی بزرگه و پرستار بخش شیمی درمانی